Уордпрестің барлық блоггерлері, жазыңдар!

Сонымен, не жаңалық? «Оншекеңдегі» сияқты мықты жаңалық әзірге бізде жоқ. Аты-жөні Стивен Спилберг, Джеймс Кэмерон, Джон Ву, Роланд Эммерих сияқты әлемдік киноөндірістің әйдік режиссерлерімен ешқашан қатар аталуы мүмкін болмаса да, Алматыдағы қазір түнгі клубқа айналып кеткен «Қазақстан» кинотеатрында «Жаралы сезім» атты төрт жерінен тырнақшаға алынған шедеврдің авторы Еркін Рақышевтің әртүрлі быламық «шығармашылық» ойлар тудырушы идеялас серігі болған Жандос Құсайыновты айтып жатырмын. Кәдімгі «Онша емес жазулардың» глав врачы, ой, глав редакторы ше (достық 🙂 әзіл). Сол жігіт ұлды болды. Әлхамдулилла, бауы берік болсын!..
Сонымен не жаңалық? «Уордпреске» жәйлап қайта оралып жатырмыз. «Қазжурға» көшіп кетіп, қайта оралмадық – «көппен көрген ұлы той». Демек, оралман статусымен үй алуға мүмкіншілік жоқ. Деп қусақ, қуа береміз ғой. Тағы бір мәрте ассалаумағалейкум уа рахматуллахи уа бәрәкатуһ! Сәлем бердік, алмасаңыз, өзіңіз еркіңіз, он сауабым өзімде, Алла қаласа! 🙂
Сонымен, не жаңалық? «Өлмеген құлға Құдай-ай, болып та қалды енді жаз» деп әке-ата-бабам қазақ су тегін айтпаған сияқты, «жаз келді, бір демалайық» деп жүргенде күз де кеп қапты-ау, енді шамалы күннен кейін, о тоба! Блогсфера біртүрлі жетісіреп қапты. Бастаған істі бел ортадан тастаған дұрыс емес шығар. «Барлық елдің пролетариаттары бірігіңдер!» деген секілді, барлық блогшылар жазуды тоқтатпаңдар дегім келеді. Өзіме көп ап қойсам, бір мейірімшіл, мөлдіреген көзқараспен оқи салыңыздар.
Сонымен, не жаңалық? «Уордпресс» жабық тұрған шілде айынан естеліктер.

1. Шілденің жағымсыз оқиғасы – жұмыстан қуылдым. «Бәріне кінәлі – нәпсі» деген сияқты, бәріне кінәлі – сақал. Сақал болғанда да анау-мынау емес, белгілі бір кісінің телегеничный сақалы. Құрметті менің әріптестерім, естеріңізде болсын, жаным ашып ескертіп отырмын, енді ешқашан, ешуақытта, ешбір жерде сақалды адамнан сұхбат алмаңыздар. Эфирден сақал көрінгені – бізде сайтан көрінген сияқты қабылданады. Одан қайта Айқын Төлепбергенді немесе Мәдина Сәдуақасованы жағаласаңыздар екен. Қазір Қазақстанда поп-мәдениет өкілдерінен асқан ақылды екі аяқты тіршілік иесі жоқ қой (төрт аяқтылардың ішінде кездесуі мүмкін бірақ), не сұрасаң да, қысылмай, кідірмей, бәрін білетін ақылды адамның кейпіне еніп пікірін пергілей береді. Бірақ Нұрлан Абдуллинге жоламаңыздар, сақалы бар!

2. Шілденің жағымды жаңалығы – Асхат аға Еркімбай мен Руслан братишка Желдібай отау көтерді.
Келіншектерінің атын атап, түсін түстеуге правом жоқ. Әрі танымал адамдар өздерінің құпиясы көп адам сияқты көрінгенін қалайды ғой. 🙂

3. Шілденің онша емес күні – 31 шілде.
25-ке толдым. «Қартайдық, қайғы ойладық» «бір Құдайдан басқаның бәрі өзгермек».

4. Шілденің нашар жаңалығы – бензин қымбаттады.
Бензин қымбаттады деген сөз, онсыз да ештеңеге жетпейтін жалақы енді ваще жетпейді деген сөз. Адам сияқты ауыруға да ақша жоқ болады. «Өлейін десем, ақша жоқ» деген сияқты. Бензин қымбаттаса, жол ақысы қымбаттайды, нан қымбаттайды. «Билік басындағы ағалар қайда қарап отыр? Бәріне Назарбаев кінәлі!» (астапыралла).

5. Шілденің Ұлы қоныс аударуы – белгілі филолог-данышпан-жасандылықтанушы Мақпал әже Мадиярова Алматыдан Астанаға салқар көштің бетін түзеді. Көш қайырлы болсын, жасанды емес күйеу тап!

6. Шілденің нашар адамы – көлігімнің бұрынғы иесі.

7. Шілденің жақсы адамы – бір кісі. Өзі біледі. Или өзім бетіне айтам.

8. Шілденің бір күні – жұмысқа қайта шақырды. Қайтқан кадрда қайыр бар.

9. Шілденің қуанышты күні – бажалы болдым. Первый раз в жизни.

10. Шілденің не очень сапары – Шымкент. Зауыттардың бәрі тоқтап тұр. Мықты арнаның мықты емес журналисі үшін бір сағат, жарты сағатқа қосып берді. Жұмысшылар мені және телеоператор Ағабек Қазанбайды әбден боқтаған шығар-ақ. Жұмыс істеп тұрған жалғыз «Ордабасықұс» құс кешені» түйетауықтарды бұрқылдатып-шырқылдатып конвейермен сойып жатыр. Бұдан былай «құс еті – халал» дегенге өз басым куәлік бере алмаймын.

Сүгіреттер лағып кетті. Бір-екі айдың ішінде дизаайнерлік қабілетімнен айрылып қаппын. 🙂

Кешірім сұраймын!

Блогыма бас сұқпағалы жиырма күнге жуықтап қалыпты. Дәлірегі жаңа жазба жарияламағалы. Әйтпесе, күнде болмаса да, күнара уордпресшілер ауылына бас сұқпасам, әйелімнің хақысын бермегендей боп тұратыным рас енді.
«Жоғалып» кетуімнің де себебі бар (Кәмшат Әбілқызы сияқты тұрақты оқырмандарымнан кешірім сұрап жатқан сықпытым ғой). Әуелі бір аптадай Шымкент, Жетісай жақты сүзіп шықтым. Сосын Алматыға орала салып Жезқазған, Сәтбаев астым. Үйге келген бетім – бүгін.
Өткенде белгілі эстрада әншісі Ғани Мәтебаев 28 мамырда өткен Еуропа Чемпиондар Лигасының финалы жайлы «қашан жазасың?» деп сұрап қалды. Мәз боп қалдым. Ала доп жайлы шатпақтап жүргендерімді де оқитын пенде бар екен ғой деп. Ғани аға, сөйтіп, танауымды бір делдитіп тастадыңыз. Алла көңіліңізді көтерсін!
Ал финал жайлы жазу… енді кеш шығар. «Барса» жеңді, «МЮ» жеңілді. Бәрі әділетті. Өз басым, сэр Алекстің риза рәуіште қайтқанын қалап едім. Бұйрық болмады.

Жолаушылап жүріп, «Мінбердің» тренингіне де қатыса алмай қалдым. Әйтпесе, жолдама қалтада еді. Блогосфера жайлы білгім келгені көп-ақ-тұғын. Қайырлысы! Асхат аға Еркімбай мен Есенгүл әпке Кәпқызы аман болсын. Алла жазса, алдағы сабақтарда Асекеңмен тізе түйістіріп отырып дәріс алармын.
Жезқазғанда үш күн болдым. Бір жарым күн бару, бір жарым күн қайтумен үш күнді жолға шығындадық. Пойызбен селкілдеп. Қысқасы, алты күнгі намаз ремикс боп кетті.
Сәтбаев қаласының ар жағындағы Степное деген шахтада болдық. Каспий теңізінің деңгейінен 440-470 метр тереңдікке, жер астына түстік. Мұндайды кім көрген десеңізші. Шахта десе, бұрын көз алдыма шот, кетпен ұстап жүрген адамдар елестейтін. Жоқ, басқаша екен. Бәрі заманауи техникамен. Алланың құдыреті. Жер асты – кәдімгі бір қала сияқты. Жарты километрдей жер астында… автобуспен жүрдік. Оллахи, биллахи! Имандай шыным. Біз мінген көлік жүріп өткен соң, артыңа қарасаң, тас қараңғы, қорқынышты-ақ. Мүңкір-Нәңкір шыға келердей.
Кәдімгі үлкен лабиринт. Жер астында «Уазик», нән кен таситын жүк көліктері ыңыранып жүр. Сенбесеңіз, «Хабар» арнасынан көріңіз. Тек жұмысшылардың жалақысы… аянышты-ақ. 62 мың мен 80 мыңның арасында. Бір сағаттың ішінде-ақ біз шахтадан қашып шықтық. Күні бойы ана шаң мен түнекте жұмыс істеудің азабын айтсаңызшы. Тап-таза жерде, камераның алдында былшылдап сөйлеп қайтуды да біз жұмыс деп жүр екенбіз-ау! «Шаршап келдім, шай қой тез» деп міндетситінімізді айтсаңызшы. Құдайым, Шеберсің-ау!
Зауыттағылардың хәлі де жетісіп тұрған жоқ. Мыс ерітетін цехта біздің телеоператор – Ағабек Қазанбайдың камерасы «қуып» кетті. Соңғы үлгідегі техника – камера шыдамай, күйіп кете жаздап тұрған, радиациясы сұмдық бұл цехтың ортасында қазақтар… шәй ішіп отыр. Күйдім-ау, күйдім-ау!
Жалпы, менің түсінгенім, Жезқазған, Сәтбаев атырабының бәрі «Қазақмыстікі» екен. Ал «Қазақмыстың» кімдікі екенін өзіңіз біліп алыңыз.
Жарайды, көп мыжымай-ақ қояйын. Мүмкіндік болып жатса, осы сапарымды толықтырып жазып, шахтадағы фотоларды жариялаймын. Суреттер соткамда еді. Ал соткамның комппен байланысатын шнурын жоғалтыппын. Сорри!
Жоғалып кеткенім үшін оқырмандарымнан кешірім сұраймын. Ендігәрі қайталамаймын 🙂